Gisteren was ik op bezoek in het Woonzorgcentrum Mandana in Genk. Tijdens mijn rondleiding stootte ik op deze spreuk, die me erg aangreep: ‘Samen thuis is geborgenheid’.
Die spreuk geeft voor mij aan dat een mens maar een mens kan zijn in relatie met andere mensen, en dat die relatie inhoudt dat je voor elkaar zorgt, in elke mogelijke betekenis van het woord.
Het is ook die filosofie die het woonzorgcentrum hanteert in de zorg voor zijn bewoners. Het is een kleine, gezellige omgeving, waar je de warmte van medewerkers en tussen medewerkers en bewoners nagenoeg kan ‘voelen’. Het zorgpersoneel creëert een warme thuis, en werkt steeds met dezelfde leefgroep, zodat die geborgenheid, het gevoel van zich ergens thuis te voelen, er gewoon vanzelf komt.
Maar dat betekent ook dat er veel van het personeel gevraagd wordt. Sommige bewoners met een psychisch verleden krijgen geen bezoek meer. De geschiedenis heeft de banden met de familie doorgeknipt en het zorgpersoneel neemt in de mate van het mogelijke die rol over. De emotionele belasting die daarmee gepaard gaat wanneer zij een bewoner moeten afgeven, is dan ook niet min. Gelukkig kunnen de collega’s bij elkaar terecht en wordt er de nodige ruimte voorzien om over dit verlies te praten.
Huiselijkheid met een kerstboom, een kerstfeestje in kleine kring en cadeautjes voor elke bewoner zijn maar enkele manieren van hoe het woonzorgcentrum ‘Samen thuis in geborgenheid’ vorm wil geven.
