Vandaag gaf ik een lezing aan de studenten van de PXL over armoedebestrijding. Als minister heb ik in 2020 het Vlaams Actieplan Armoedebestrijding opgemaakt waarin concrete acties verwerkt zitten om deze problematiek aan te pakken. Het was geen evidente oefening om dit rond te krijgen in een jaar waarin het coronavirus onze samenleving zwaar onder druk zette.
Ik sprak over ons Vlaams armoedebeleid en over de impact van corona op het armoedevraagstuk. In de pandemie belandden heel wat mensen in armoede in een sociaal isolement. Daarom kozen we ervoor om projecten te subsidiëren die mensen in armoede zoveel mogelijk probeerden te bereiken. We selecteerde 75 projecten die elk op hun manier inzetten op het opnieuw betrekken van mensen in armoede, opnieuw zoeken naar die verbinding met de samenleving.
Bijkomend namen we een heleboel maatregelen om mensen in armoede extra te ondersteunen, zoals de Covid-toeslag in het Groeipakket, de bijkomende armoedebestrijdingsmiddelen voor lokale besturen, het consumptiebudget…
Mijn doel was om de studenten kennis te laten maken met de complexiteit van armoede. Wat ik hen wilde bijbrengen? Wel, armoede is een complex vraagstuk, dat verder gaat dan minder verdienen dan 1.115 euro netto als alleenstaande. Dat gaat over hoe je op zoek moet naar een betaalbare woning, hoe je je kinderen en jezelf wil kleden, je de schoolfactuur kan betalen, of het al dan niet uitstellen van een doktersbezoek aan het einde van de maand.
Met het relanceplan ‘Vlaamse Veerkracht’ investeren we alvast 4,3 miljard euro, waarmee we de welvaart en het welzijn van onze Vlamingen willen versterken. Dat is slechts een eerste stap, die weliswaar onvoldoende is, maar wel noodzakelijk.
